Half april was de jaarlijkse SagalExpo in Lissabon. Ondertitel ‘sabores de Portugal’: de smaken van Portugal. Wijn, maar ook Portugese voedingswaren staan centraal. Een bezoek aan de beurs is meteen een mooie gelegenheid om de omgeving te bezoeken. Dus reden we naar de Alentejo, voor een bezoek aan wijngaard Encosta das Perdizes.
Encosta das Perdizes betekent letterlijk ‘patrijzenhelling’. En dat klopt. We zijn de poort van de wijngaard nog niet door of we zien twee patrijzen wegvliegen. Op zo’n 1,5 uur rijden, in de buurt van Évora, zijn we al midden in de Alentejo. João Victorino leidt ons rond over de vrij recent aangeplante wijngaard. Daar staat Alicante Bouchet, maar wacht… heeft iemand daar Nebbiolo geplant? Ondanks de lichtelijk foute spelling, staat het er echt. ‘Deze Italiaanse druif doet het hier verrassend goed’ vertelt João. ‘Het is een project van een van de eigenaren die een fascinatie heeft voor Barolo. Benieuwd wat dat gaat opleveren.
Vanaf het huis aan het einde van het pad, lopen we langs de verschillende aanplanten, met veel onkruid, dat men laat staan om ziektes te voorkomen. Een ondergrond van klei met stenen. Om de wijngaard heen ligt een uitgestrekte olijvenboomgaard. Olijfolie is het andere product dat hier verbouwd wordt.
Droogte
De grootste uitdaging hier? De droogte. Regen valt eigenlijk alleen rond november, reden dat er geïrrigeerd mag worden. Toch is de Alentejo minder droog dan Spanje, door de ligging ten opzichte van de Atlantische Oceaan en de heuvels langs de grens. De streek beschikt bovendien over relatief veel water, waaronder het grootste stuwmeer van Europa. Desalniettemin is het een forse investering om het water naar de wijngaard te krijgen. Daardoor zie je grotere ondernemingen ontstaan, die de fondsen makkelijker bij elkaar kunnen krijgen.
De grootste verrassing is de volgende wijngaard waar we mee naartoe genomen worden. De zeer afgelegen wijnstokken zijn tussen de 80 en 100 jaar oud. Maar dat is niet het meest bijzondere. De druivensoorten die hier staan behoren tot de meest zeldzame van Portugal. Portugal telt ongeveer 250 actief geteelde soorten, maar dit zijn soorten van de buitencategorie. De onderneming pacht deze wijngaard zodat deze behouden blijft en de soorten niet verloren gaan. Een inventarisatie door de universiteit is pas afgerond. Een monnikenwerk, want stam voor stam bekeken. Er blijken wel een kleine 20 oude soorten te staan. Het voert te ver ze allemaal te noemen, maar om deze kun je niet heen: de ‘Amor Neo Mi Deixis’. Dat proeft als een religie die er wel raad mee wist. Exotisch, hoe dan ook.
Évora
We drinken wat met João in het dorp. Tussen de locals, met een oude stierenarena aan de overkant van de straat. Daarna zoeken we het grotere Évora op voor het diner. De historische binnenstad van deze plaats werd door UNESCO erkend als werelderfgoed. Het is er prachtig, met veel kleine restaurants in smalle steegjes. Wij eten de lokale specialiteiten aan vis en vlees met rondom ons 600 flessen wijn uit de Alentejo, waarvan er soms slechts 950 flessen gemaakt zijn.
De regio is zeker een (wijn-) bezoek waard. Bedenk wel dat het tot mei nog redelijk groen is maar daarna ronduit bruin en veelal erg droog. En de patrijzen zijn waarschijnlijk ook niet meer zo actief.